ص: 12

امام هدیه کن،

از متن های خاصّ «زیارتنامه» استفاده کن و آنها رابخوان،

سعی کن حالت تو بعد از زیارت، بهتر از قبل از آن باشد و زیارت در تو تأثیر داشته باشد،

با مردم و خادمان خوشرفتاری کن،

و ... برخی نکات دیگر که به آنها «آداب زیارت» گفته می شود، همه برای مراعات احترام و شخصیت آن فردی است که به زیارتش می روی. بزرگان ماو علمای دین وقتی به حرم ها می روند، این آداب را مراعات می کنند و حالت خشوع و خضوع دارند. مهم تر از اصل زیارت، پیدا کردن «حال زیارت» است. اگر حال باشد، از زیارت لذّت می بری و احساس شادابی روحی و نزدیک شدن به خدا و پاک گشتن از آلودگی ها به تو دست می دهد.

سعی کن هنگام زیارت، عظمت امام را در نظر داشته باشی و دلت را از محبّت او پر کنی.

بیش از آنکه به صحن و رواق و ضریح و گنبد و گلدسته فکر کنی و مجذوب و مبهوت ساختمان و جنبه های هنری و معماری آن شوی، به خود امام و شخصیت او و حرف ها و زندگی اش فکر کن و اینکه او چگونه بوده که چنین مقامی پیدا کرده و تو چگونه می توانی راه او را دامه دهی و پیش خدا و بندگان خوبش، عزّت و احترام داشته باشی. چون زیارت برای همین ا ست که ما هم تربیت شویم و انسان های پاک و صالحی گردیم.

این، نخستین قدم برای انجام یک زیارت خوب و مقبول است.